Ineens komen de tranen. Het is de derde sessie in het loopbaantraject en we zijn bezig met waarden die zij belangrijk vindt in haar werk. We hebben gekeken naar de mate waarin ze al aanwezig zijn, en dat is nog niet bepaald optimaal. Ze is begin veertig en wordt tijdens de sessie geconfronteerd met iets waar ze in de loop van haar leven al op verschillende manieren tegenaan is gelopen. Ze mag geen fouten maken, want dan voelt ze zich waardeloos en draagt ze niet bij aan een goed resultaat. Een blokkerende overtuiging, zoals dat heet. En die projecteert ze ook op haar team. Ze vloekt, stemverheffing. “Sorry” zegt ze en kijkt me een beetje beschaamd met rode ogen aan. Ik zeg haar dat het ok is, en vraag wat haar nu zo raakt, wat maakt dat ze zo boos is. Stilte.
“Ik bedacht ineens hoe anders dingen hadden kunnen lopen als ik me hier eerder bewust van was geweest.” Ze vervolgt ratelend dat ze ook wel begrijpt dat je niets hebt aan ‘als’ en ‘had’, probeert een grapje te maken over de tijdmachine van professor Barabas. De frustratie is zichtbaar, hoorbaar en voelbaar. Ik laat haar even.
In haar streven geen fouten te willen maken, controleert ze het werk van haar team tot op detailniveau. Dit heeft als resultaat dat haar team het gevoel heeft dat ze geen vertrouwen in hun heeft, waardoor er veel verloop is. Rapportages van haar afdeling komen vaak te laat, ondanks dat ze in de weekenden meestal doorwerkt. Dit komt haar sociale leven niet ten goede, en nu heeft ook haar nieuwe leidinggevende duidelijk te kennen gegeven dat er zaken moeten veranderen.
Ik vraag haar wat er zou gebeuren als ze op grote lijnen zou controleren, en een deel van die controle aan het team zelf zou overlaten. Ze twijfelt. Dat laatste is nog even een brug te ver, misschien wel iets voor later. Op grote lijnen zou wel kunnen, alleen de bijzonderheden met daarnaast een steekproef. En misschien zou haar collega van IT wel kunnen helpen met het verder automatiseren van bepaalde zaken. De meest ervaren medewerker uit haar team zou dan misschien toch ook wel iets kunnen overnemen.
Haar gezicht klaart al pratende op, al is er ook nog twijfel. We spreken af dat ze hier de komende weken mee aan de slag gaat. Ik vertel haar dat dit stap voor stap gaat, en dat ze vast ook wel weer eens in haar valkuil stapt. “Je bedoelt, wanneer ik toch weer de fout maak geen fout te mogen maken?” Ze glimlacht, nog een beetje onzeker. De opluchting is ook te horen in haar stem. Geen fouten willen maken is een mooi streven, maar die niet mogen maken vergroot de kans wellicht, en levert in elk geval onnodige stress op. Ik loop met haar mee naar de deur. “En gebeurt het toch dat je een fout maakt…?, vraag ik. Ze rolt met haar ogen en zegt lachend: “dan is dat maar zo, de wereld zal er niet door vergaan.” En zo is het.
Hulp nodig? Ik help je graag! Kijk hieronder voor de mogelijkheden
Ga je al een tijdje niet meer fluitend naar je werk? Plan dan een gratis Loopbaan Pitstop-gesprek bij me in.
Eindelijk tijd voor een stap in jouw loopbaan? Ga voor Loopbaan 2.0!
Het was niet jouw keuze, maar het is een feit: je bent (weer) je baan kwijt. Wat nu? Ik help je snel weer Terug in het Zadel!