Een arbeidsovereenkomst is in beginsel precies dat: er is een overeenkomst omdat een werkgever werk heeft dat hij niet zelf kan of wil uitvoeren, en een werknemer die dat werk wel kan en wil doen tegen betaling. Wanneer het werk ophoudt te bestaan, of dusdanig verandert dat de werknemer wellicht niet meer de juiste persoon is om het uit te voeren, dan nemen werkgever en werknemer afscheid van elkaar.

Andersom geldt dat natuurlijk ook: vindt de werknemer het werk niet meer leuk of interessant, of kan hij elders beter verdienen, dan kan hij besluiten afscheid te nemen van de werkgever.

Logisch, toch? Nou… het gebeurt me regelmatig dat ik een werknemer spreek die ergens al jaren werkt, een vast contract heeft en puur om die reden verwacht dat er altijd geschikt werk zal zijn bij die organisatie, en dat de sfeer altijd zal blijven zoals die is. En blijft vervolgens verdrietig, boos en/of klagend zitten terwijl er bijvoorbeeld een reorganisatie is geweest, waardoor het team, de werkzaamheden en/of de manager is veranderd, waardoor de sfeer en/of het werk niet leuk meer is.  En dat verwondert me. Kijk eens naar wat je zelf kunt doen om die situatie te veranderen. Lukt dat intern niet, kijk dan eens buiten je huidige bedrijf. Een collega van me zei ooit: ‘er staat geen hek om het pand.’ Dat is waar. Zekerheid bestaat niet, ‘voor altijd’ is – in elk geval wat werk betreft – een illusie. En door te blijven hangen aan wat ooit was, mis je mooie nieuwe kansen die er zouden kunnen zijn.

De vraag is: hoe reageer jij wanneer het op je werk niet (meer) loopt zoals je zou willen? Wacht je af wat de werkgever / je leidinggevende gaat doen? Blijf je gelaten zitten, al dan niet klagend? Of ben je in staat om zelf actie te ondernemen om – eventueel naar omstandigheden – er toch nog het beste  uit te halen, of desnoods te besluiten om weg te gaan?

Kun je wel een beetje hulp gebruiken bij een eerste stap uit je huidige werksituatie? Download dan mijn gratis e-book. Dan ontvang je ook meteen mijn wekelijkse blog, als je wilt.